غزل شمارهٔ ۲۰۵۵: مست شدی عاقبت آمدی اندر میان

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

مست شدی عاقبت آمدی اندر میان
مست ز خود می شوی کیست دگر در جهان

عاقبت امر رست مرغ فلک از قفس
عاقبت امر جست تیر مراد از کمان

چند زنیم ای کریم طبل تو زیر گلیم
چند کنیم ای ندیم مستی خود را نهان

بازرسید از الست کار برون شد ز دست
فاش بود فاش مست خاصه ز بوی دهان

دارد طامات ما بوی خرابات ما
هست شرابات ما از کف شاهنشهان

جمله اجزای خاک روح شد و جان پاک
عالم خاکش مخوان مایه اکسیر خوان

تو کمری ما میان یا تو میان ما کمر
گر کمری گر میان بی تو مبا گر میان

گاه به دزدی درآ کیسه دل را ببر
گاه مرا دزد گیر گو که منم پاسبان

گه بربا همچون گرگ بره درویش را
گه سگ بر من گمار های کنان چون شبان

چون تو ندیده ست کس کس تویی ای جان و بس
نادره ای در جهان اسب وفا درجهان

گر چه جهان است عشق جان و جهان است عشق
گر چه نهان است یار هست سر سر نهان

چشم تو با چشم من گفت چه مطمع کسی
هم بخوری قند ما هم ببری ارمغان

هر تن و هر جان که هست خاک تو بوده ست مست
غافلشان کرده ای زان هوس بی نشان

باز چو ناگه کنی سلسله جنبانیی
شور برآرد به کبر از جهت امتحان

کافر و مؤمن مگو فاسق و محسن مجو
جمله خراب تواند بر همه افسون بخوان

کیست که مست تو نیست عشوه پرست تو نیست
مهره دست تو نیست دست کرم برفشان

سختتر از کوه چیست چونک به تو بنگریست
زنده شد از عشق زیست شهره شد اندر زمان

مولانا بلخی