مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حروف م ، ن ، و
غزل شمارهٔ ۱۷۶۹: ای دل صافی دم ثابت قدم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای دل صافی دم ثابت قدم جئت لکی تنذر خیر الامم سر ننهی جز به اشارات دل بر ورق عشق ازل چون قلم از طرب باد تو و داد تو رقص کنانیم چو شقه علم رقص کنان خواجه کجا می روی سوی گشایشگه عرصه عدم خواجه کدامین عدم است این بگو گوش قدم داند حرف قدم عشق غریب است و زبانش غریب همچو غریب عربی در عجم خیز که آورده امت قصه ای بشنو از بنده نه بیش و نه کم بشنو این حرف غریبانه را قصه غریب آمد و گوینده هم از رخ آن یوسف شد قعر چاه روشن و فرخنده چو باغ ارم قصر شد آن حبس و در او باغ و راغ جنت و ایوان شد و صفه حرم همچو کلوخی که در آب افکنی باز شود آب در آن دم ز هم همچو شب ابر که خورشید صبح ناگه سر برزند از چاه غم همچو شرابی که عرب خورد و گفت صل علی دنتها و ارتسم از طرب این حبس به خواری و نقص می نگرد بر فلک محتشم ای خرد از رشک دهانم مگیر قد شهد الله و عد النعم گر چه درخت آب نهان می خورد بان علی شعبته ما کتم هر چه بدزدید زمین ز آسمان فصل بهاران بدهد دم به دم گر شبه دزدیده ای وگر گهر ور علم افراشتی وگر قلم رفت شب و روز تو اینک رسید سوف یری النائم ماذا احتلم مولانا بلخی