غزل شمارهٔ ۱۷۱۳: خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم
دیدیم این جهان را تا آن جهان رویم

نی نی که این دو باغ اگر چه خوش است و خوب
زین هر دو بگذریم و بدان باغبان رویم

سجده کنان رویم سوی بحر همچو سیل
بر روی بحر زان پس ما کف زنان رویم

زین کوی تعزیت به عروسی سفر کنیم
زین روی زعفران به رخ ارغوان رویم

از بیم اوفتادن لرزان چو برگ و شاخ
دل ها همی طپند به دارالامان رویم

از درد چاره نیست چو اندر غریبییم
وز گرد چاره نیست چو در خاکدان رویم

چون طوطیان سبز به پر و به بال نغز
شکرستان شویم و به شکرستان رویم

این نقش ها نشانه نقاش بی نشان
پنهان ز چشم بد هله تا بی نشان رویم

راهی پر از بلاست ولی عشق پیشواست
تعلیممان دهد که در او بر چه سان رویم

هر چند سایه کرم شاه حافظ است
در ره همان به ست که با کاروان رویم

ماییم همچو باران بر بام پرشکاف
بجهیم از شکاف و بدان ناودان رویم

همچون کمان کژیم که زه در گلوی ماست
چون راست آمدیم چو تیر از کمان رویم

در خانه مانده ایم چو موشان ز گربگان
گر شیرزاده ایم بدان ارسلان رویم

جان آینه کنیم به سودای یوسفی
پیش جمال یوسف با ارمغان رویم

خامش کنیم تا که سخن بخش گوید این
او آن چنانک گوید ما آن چنان رویم

مولانا بلخی