غزل شمارهٔ ۱۶۹۴: بازآمدم خرامان تا پیش تو بمیرم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

بازآمدم خرامان تا پیش تو بمیرم
ای بارها خریده از غصه و زحیرم

من چون زمین خشکم لطف تو ابر و مشکم
جز رعد تو نخواهم جز جعد تو نگیرم

خوشتر اسیری تو صد بار از امیری
خاصه دمی که گویی ای خسته دل اسیرم

خاکی به تو رسیده به از زری رمیده
خاصه دمی که گویی ای بی نوا فقیرم

از ماجرا گذر کن گو عقل ماجرا را
چنگ است ورد و ذکرم باده ست شیخ و پیرم

ای جان جان مستان ای گنج تنگدستان
در جنت جمالت من غرق شهد و شیرم

من رستخیز دیدم وز خویش نابدیدم
گر چون کمان خمیدم پرنده همچو تیرم

خاکی بدم ز بادت بالا گرفت خاکم
بی تو کجا روم من ای از تو ناگزیرم

ای نور دیده و دین گفتی به عقل بنشین
ای پرده ها دریده کی می هلی ستیزم

من بنده الستم آن تو بوده استم
آن خیره کش فراقت می راند خیر خیرم

کی خندد این درختم بی نوبهار رویت
کی دررسد فطیرم تا نسرشی خمیرم

تا خوان تو بدیدم آزاد از ثریدم
تا خویش تو بدیدم از خویش خود نفیرم

از من گذر چو کردی از عقل و جان گذشتم
در من اثر چو کردی بر گنبد اثیرم

در قعده ام سلامی ای جان گزین من کن
تا بی سلام نبود این قعده اخیرم

من کف چرا نکوبم چون در کف است خوبم
من پا چرا نکوبم چون بم شده ست زیرم

تبریز شمس دین را از ما رسان تو خدمت
خدمت به مشرقی به کز روش مستنیرم

مولانا بلخی