غزل شمارهٔ ۱۴۲۷: من از اقلیم بالایم سر عالم نمی‌دارم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

من از اقلیم بالایم سر عالم نمی دارم
نه از آبم نه از خاکم سر عالم نمی دارم

اگر بالاست پراختر وگر دریاست پرگوهر
وگر صحراست پرعبهر سر آن هم نمی دارم

مرا گویی ظریفی کن دمی با ما حریفی کن
مرا گفته ست لاتسکن تو را همدم نمی دارم

مرا چون دایه فضلش به شیر لطف پرورده ست
چو من مخمور آن شیرم سر زمزم نمی دارم

در آن شربت که جان سازد دل مشتاق جان بازد
خرد خواهد که دریازد منش محرم نمی دارم

ز شادی ها چو بیزارم سر غم از کجا دارم
به غیر یار دلدارم خوش و خرم نمی دارم

پی آن خمر چون عندم شکم بر روزه می بندم
که من آن سرو آزادم که برگ غم نمی دارم

درافتادم در آب جو شدم شسته ز رنگ و بو
ز عشق ذوق زخم او سر مرهم نمی دارم

تو روز و شب دو مرکب دان یکی اشهب یکی ادهم
بر اشهب بر نمی شینم سر ادهم نمی دارم

جز این منهاج روز و شب بود عشاق را مذهب
که بر مسلک به زیر این کهن طارم نمی دارم

به باغ عشق مرغانند سوی بی سویی پران
من ایشان را سلیمانم ولی خاتم نمی دارم

منم عیسی خوش خنده که شد عالم به من زنده
ولی نسبت ز حق دارم من از مریم نمی دارم

ز عشق این حرف بشنیدم خموشی راه خود دیدم
بگو عشقا که من با دوست لا و لم نمی دارم

مولانا بلخی