غزل شمارهٔ ۱۸۹: آمد بهار ِ جان‌ها ای شاخ ِ تر به رقص آ

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

آمد بهار ِ جان ها ای شاخ ِ تر به رقص آ
چون یوسف اندر آمد، مصر و شکر! به رقص آ

ای شاه ِ عشق پرور مانند ِ شیر ِ مادر
ای شیر! جوش در رو. جان ِ پدر به رقص آ

چوگان ِ زلف دیدی، چون گوی دررسیدی
از پا و سر بریدی. بی پا و سر به رقص آ

تیغی به دست، خونی. آمد مرا که: چونی؟
گفتم بیا که خیر است! گفتا: نه! شر! به رقص آ

از عشق، تاج داران در چرخ ِ او چو باران
آن جا قبا چه باشد؟ ای خوش کمر به رقص آ

ای مست ِ هست گشته! بر تو فنا نبشته.
رقعه ی فنا رسیده. بهر ِ سفر به رقص آ

در دست، جام ِ باده آمد بُت ام پیاده
گر نیستی تو ماده، ز آن شاه ِ نر به رقص آ

پایان ِ جنگ آمد. آواز ِ چنگ آمد
یوسف زِ چاه آمد. ای بی هنر! به رقص آ

تا چند وعده باشد؟ و این سَر به سجده باشد؟
هجر اَم ببُرده باشد رنگ و اثر؟ به رقص آ

کی باشد آن زمانی، گوید مرا فلانی:
ک ای بی خبر! فنا شو! ای باخبر! به رقص آ

طاووس ِ ما درآید و آن رنگ ها برآید
با مرغ ِ جان سراید: بی بال و پر به رقص آ

کور و کران ِ عالَم، دید از مسیح، مرهم
گفته مسیح ِ مریم: ک ای کور و کر! به رقص آ

مخدوم، شمس ِ دین است. تبریز رشک ِ چین است
اندر بهار حسنش شاخ و شجر به رقص آ

مولانا بلخی