مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر پنجم
بخش ۳۶ - صفت کشتن خلیل علیهالسلام زاغ را کی آن اشارت به قمع کدام صفت بود از صفات مذمومهٔ مهلکه در مرید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
این سخن را نیست پایان و فراغ ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ بهر فرمان حکمت فرمان چه بود اندکی ز اسرار آن باید نمود کاغ کاغ و نعرهٔ زاغ سیاه دایما باشد به دنیا عمرخواه هم چو ابلیس از خدای پاک فرد تا قیامت عمر تن درخواست کرد گفت انظرنی الی یوم الجزا کاشکی گفتی که تبنا ربنا عمر بی توبه همه جان کندنست مرگ حاضر غایب از حق بودنست عمر و مرگ این هر دو با حق خوش بود بی خدا آب حیات آتش بود آن هم از تاثیر لعنت بود کو در چنان حضرت همی شد عمرجو از خدا غیر خدا را خواستن ظن افزونیست و کلی کاستن خاصه عمری غرق در بیگانگی در حضور شیر روبه شانگی عمر بیشم ده که تا پس تر روم مهلم افزون کن که تا کمتر شوم تا که لعنت را نشانه او بود بد کسی باشد که لعنت جو بود عمر خوش در قرب جان پروردنست عمر زاغ از بهر سرگین خوردنست عمر بیشم ده که تا گه می خورم دایم اینم ده که بس بدگوهرم گرنه گه خوارست آن گنده دهان گویدی کز خوی زاغم وا رهان مولانا بلخی