جامی هروی
غزلیات
شمارهٔ ۳۱۷: دادیم دست چو دیدی به ره خود پستم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دادیم دست چو دیدی به ره خود پستم تا نیفکندیم از پا نگرفتی دستم گرچه شده سوده مرا پای به راه طلبت کردم از تارک سرپای و ز پا ننشستم یک سر ناخنم از سینه نمانده ست درست بس که از دست غمت سینه به ناخن خستم هستیم شد همه در راه تمنای تو نیست نیستم جز به تمنای تو هر جا هستم داشت در تفرقه غمهای پراکنده مرا بر تو عاشق شدم و از همه غمها رستم هر زمان در صفت حسن تو همچون جامی برسر لوح سخن نقش دگر می بستم چون رخ خوب تو دیدم ز همه شرمنده پاره کردم ورق خویش و قلم بشکستم جامی هروی