متن 10

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

صَوْم صَوْمُ الاخصٍ تَرْکُ ما سِوی اللهِوَ قالَ النَبِی علیه السلام اَلصُلوةٌ نُورُ المُؤْمِنِوَ الصَوْمُ جُنّةٌ مِنَ النّارِ.
رکن بزرگترین در باب ریاضت روزه است روزه از همه بزرگتر است (باقی ریاضت ها نسبت با این بازیچه است و در این باب تفاصیل است به آهستگی توان ذکر کردن اما) از نفس می باید دزدیدن که نفس را خبر نباشد هر روز از معهود هر روزه درمسنگی یا بیشتر نقصان کنند تا سر معده خالی می باشد و ریاضت حاصل می آید حَقَّ جِهَادِهِ.
هرکه را درد حقیقت است، طلب حقیقت است. مؤمن آن است که همچو ماهی بی آب قرار نگیرد، اگرچه همه چیزها و همه نعمت ها پیش ماهی نهی، ماهی هیچ نیارامد. پس مؤمن نیز همچو ماهی به سوی آب می جهد. اکنون در جوی خردک امان نیابد، ماهی که در آنجاش بگیرند و نیز آب تنگ باشد در دام بماند و نیز نگوالد. دریایی باید تا ماهی نهنگی شود. اگر جسم شیخ را خُرد می بینی، محال مدان، دریا را در ضمن وی بین.
عجب مدار ز دریا و جانور که در اوست
عجب ز جانوری دار کاندرو دریاست 
لوح محفوظ است که من می بینم در آنجا انبیا و اولیا هر یکی را می شناسم بعد از احمد مرسل بسیار اولیا بودند هیچ کس را این مرتبه نبوده است که مولانا بهاءالدینرا و در این ریایی نیست که اگر ریایی بودی آخر آنها را گفتمی که در این جهانند (که از ایشان نفعی بود و دفع ضرری) علم این است اگر این علم را بدانی علم های دیگر را جهل گویی علم دین این است که آن جهان با این کس بماند آن علم دگر را از بهر حیات چند روزه کرده اندکی در این جهان بمانند به آرام و ایمنی کتاب الله اندرون شیخ استو عترتی بیرون شیخ کتاب آن معنی است که در او پنهان کرده اند و عترة جسم شیخ است تو را چون اهلیّت کتاب خواندن نیست عترة با تو بگوید سرّ آن کتاب را کتابُ الله که اُولَئِکَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْاِیمَانَ کتاب بیرونی را دزد ببرد پس عالم عالم نماند یا خود بمیرد پس عالم نماند پس شیخ صاحب کتاب است هر کجا که هست  وَ جَعَلَنیِ مُبَارَکاً اَیْنَ مَا کَنتُ اکنون شیخ آن شجره است که  تَحْتَ الشَجَرَةِهرکه را درد حقیقت است بیا گو به نزد این درخت که  وَ هُزّیاین درخت اول طالب بود اکنون این درخت مطلوب شده است تا از این درخت عصیده اینافع کنی تا بچۀ دینت که عیسی است از تو بزاید زنهار دست در این شاخ زنید که  فَقَدِ اسْتَمْسَکَعقول چون در سرشت و فطرت خود ناقص افتاده است به اکتساب به جایی نرسد و به کمال نرسد عقل کامل را پاره ای تصقیل بس باشد از خود برق زدن گیرد آینه در دست آینه&lrm;دار است و اینکه می بینی آینه نیست ظلمتی در روی آینه است این طایفۀ خواص را کسی نشناسد مگر خدای تعالی و خدا ایشان را در بعضی احوال از خود خبر دهد هیچ کس به پادشاهی نرسد تا اول پاسبانی نکند یوسف علیه السلام از چاه به جاه رسید پاسبان شب نخسبد و آنچه خسبد از بهر تحصیل قوّت خسبد و آنچه خود از بهر قوّت پاسبانی خورد از حساب کار باشد نه حساب خوردن سلطان آخر از آن می دهد تا بخورند ولیکن چنین خوردنی ایشان فرشته اند نخورند خوردن آن باشد که به شهوت باشد فرمود که کُلُوا مِنَ الطَّیِّبَاتِ  یعنی بخورید حلال.
خوردن بر سه قسمت است حرام و مباح و واجب آنکه حرام است و آنکه مباح است بی حاجت است و آنکه واجب است حاجت باشد و شهوت نیز با آن یار باشد اکنون آنکه مباح است هم مخور تا چنان شود که واجب شود یعنی حاجت بود و ضرورت مردی می رود و در مجاهده و جوع تا وقت حاجت چو خوردن فریضه گردد به جای آرد در آن هم اشتها بود و شهوت و هم ضرورت و در آن دو اول اشتهای مجرّد نه ضرورت است.
این را کم کن اگر تو آن می طلبی
کاین کم شدنت دلیل آن یافتن است

محقق ترمذی