فصل 60

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

در وقت ذکر غفرانک و سُبْحَانَک می&rlm; گفتم دلم به کرداری و جان بهنظام الملکرفت الله الهام داد که اگر دل تو را به من یقین استی چرا جای دیگر روی چرا همه امید و حاجات به من نداری و چرا ملک و هرچه می&rlm; طلبیدی از من نطلبدی و روی دلت چرا سوی من نیستی باز سبحانک و غفرانک گفتم یعنی ای الله چون توی من از توست و نظر و ادراک من از توست و عقل و روح من از توست و چشم و عقل و سمع ظاهر و باطن من از توست چگونه من مخاطب تو و مقابل تو و لب بر لب تو نباشم و جمله اجزای من در تو نبود الله الهام داد که این همه معقولی های تو و نظر تو بدین وجوه معاینه است و مخاطبه تو همین نقش مشاهده را بی&rlm; هیچ وجهی ثابت می&rlm; دار گفتم ای الله مگر مخاطبۀ من با تو چون جمادات و اجسام لطیفه را ماند چون باد و هوا و آب که خوش می&rlm; وزانی و می &rlm;رویانی و ایشان را از تو هیچ خبر نی و ایشان را خودی خود نی همه تویی اکنون این حکمت های من چون کف را ماند که از من برآید و بیفتد و من در آن وقت از الله اندیشم که این حالت مرا الله چگونه پدید می &rlm;آرد و ظاهر می&rlm; کند باز می&rlm; بینم که وساوس زبان مرا مانع است و رها نمی &rlm;کند تا حالت نیکو از روح من سر برآرد اکنون می&rlm; گویم که ای حالت من و ای روح من همچنان افتاده باشید سجده &rlm;کنان مر الله را و من در الله نظر می&rlm; کنم در آن وقتی که این ادراک مرا و این حالت مرا هست می &rlm;کند هنوز الله تمثال ادراکم را و حالتم را می&rlm; خواهد تا هست کند که من همان&rlm; جا باشم و الله را بوسه می&rlm; دهم و در او می&rlm; غلطم و سر به سجده می &rlm;نهم همان &rlm;جا که ای الله مرا تمام مگردان و سر مرا در هوا مکن و به غیر خودم مشغول مکن که اوّل من توی و آخر من توی بی &rlm;تو کجا روم آخر این عقلم از تنم روزی چندی اگر می &rlm;برود دستار بر سرم راست نماند و کُرتهدر برم درست نماند بی&rlm; سر و سامان شوم با آنکه رباط روح با من است عجب بی &rlm;تو اگر بمانم چگونه باشم باز می&rlm; دیدم که آخرت و بهشت و دوزخ و ملائکه و شیاطین و ملک مختلف و عرش و کرسی و عشق و محبّت این همه بواطن خلقان است و رنگ دل هاست که هر کسی را رنگ دیگر است و عالم او دیگر است و هر کسی را اندیشه است امّا از اندیشه تا سر زبان ولایتی ست دور و دراز یک دروازۀ آن ذهن است و یک دروازۀ آن دهن است و زبان یک دربان دل است آنجا که اندیشه برآید و یک دربان است این جا که از دهن برآید و اندیشه را هم مشرق است و هم مغرب است و تو ندانی که از مشرق است یا از مغرب است و یا از عرش است و دوری آن بی&rlm; حدست و به یک طَرفة العین به سر زبان می &rlm;رسد چنان که بُراق از زمین تا آسمان به یک ساعت طی کرد اکنون چون از دروازۀ دلت تا دهانت ولایت دور است از گزافه &rlm;ای دل از آن راه چیزی رها مکن که درآید و آن ولایت که بیرون سوی دل است بی &rlm;نهایت است و در آنجا از دیو و پری و فرشتگان بی&rlm; نهایت است و از بیرون سوی دهان خود عالم مشاهده است پس در این هر دو دربند جنگ نیک می&rlm; باید کردن و اگر از آن راه درآمد باری از این راه نجهد و بیرون نیاید وَاللهُ اَعلَم.

بهاءُالدّین وَلَد