صغیر اصفهانی
مثنوی ها
شمارهٔ ۱ - ساقی‌نامه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا ساقی ای رشگ حور بهشت که رشگ بهشتست گلزار و کشت در این فصل می خوردن از دست تو خوش است ایدل خسته پا بست تو بیا ساقی ای راحت جان من فشان گرد هستی ز دامان من بده ساغری زان می خوشگوار که بیرون کند از سر جان خمار بیا ساقی ای یار دیرینه ام فروز آتش عشق در سینه ام بمی آگهم کن ز اسرار عشق مرا مست کن تا کشم بار عشق بیا ساقی ام روز دوران ماست دهی گر مرا کوزهٔ می رواست که فردا شود خاک من سر بسر گل کوزه اندر کف کوزه گر بیا ساقی ای محرم راز من بمی باز کن راه پرواز من بده ساغری زان می وحدتم رهان از هیاهوی این کثرتم بیا ساقی ای آفت عقل و هوش چو خم میم از می آوربجوش بده آب انگور آن تاک پاک که پیچان کند میکشانرا چه تاک بیا ساقی آن می مرا کن بجام که از جم رساند بمستان پیام که تا جان بود می پرستی کنید غنیمت شمارید و مستی کنید بیا ساقی آن باده کن در سبو که دل را تهی سازد از آرزو گشاید به رخ باب آزادگی دهد نفس را میل افتادگی بیا ساقی اندر سبو کن شراب که من غم ندارم ز روز حساب چو لطف خدا شامل حال ماست برای خطا خوردن غم خطاست بیا ساقی از خود رها کن مرا دمی آشنا با خدا کن مرا به قصد خرابی مرا می بیار دمادم کرم کن پیا پی بیار بیا ساقی از زاهد اندیشه نیست بجز می کشیدن مرا پیشه نیست بزاهد بگو از تو زهد و ثواب من و مستی و عیش و جام شراب بیا ساقی آن می عطا کن بمن که در نغمه آیم چو مرغ چمن قدم صد ره از سدره برتر زنم دم از مدح ساقی کوثر زنم به شاهان عالم کنم افتخار ز مداحی شاه دلدل سوار ز نظمم زنم طعنه بر سلسبیل به مداحی مرشد جبرئیل علی بن عم و جانشین رسول علی شیر حق زوج پاک بتول اگر کفر باشد خدا خوانمش ز حق کافرم گر جدا دانمش به حول خداوند تا زنده ام قبول ار نماید ورا بنده ام چو بیرون از این نشأه خواهم شدن بدامان او دست خواهم زدن چنان در دلم آتش افروخته شرار غمش خرمنم سوخته که چون در لحد منزل پرملال نکیرین از من کنند این سئوال که ای بنده بر گو خدای تو کیست بآن هر دو شاید بگویم علی است علی ولی صهر خیرالبشر خداوند دین حیدر حیه در کسی گر بذات علی برد راه تواند برد ره به ذات اله بیا ساقی از مهر او می بیار مرا مست کن زان می خوشگوار اگرچه مرا جسم و جانمست اوست ولی هرچه باشد فزونتر نکوست ز مستی فزونتر مرا مست کن وزان مستی این نیست راهست کن بده ساقی از آن شرابم بطی سبوئی حمی دجله ئی یا شطی کبیرانه می ده صغیرم مگیر که صورت صغیر است و معنی کبیر صغیر اصفهانی