حاجب شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۰۲: مرا قلم سخن از غیب و علم غیب کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا قلم سخن از غیب و علم غیب کند کجاست آنکه در این نکته شک و ریب کند چنان ز، خم بسبو کرده باده پیرمغان که خاکروبی میخانه را صهیب کند گذار باد بهار، ار، ز زلف جانان است چرا بساط زمین را عبیر حبیب کند به عنفوان شبابم سفید شد سر و روی کسی به فصل شباب آرزوی شیب کند؟ ز عیب و نقص کسان در گذر که جمله از اوست خدای را که تواند که نقص و عیب کند میان ببندگی پیر وقت باید بست که خدمت تو، بسی یونس و شعیب کند بدین وطیر سخن گر کسی کند «حاجب » چو «حافظ » است که خود را لسان غیب کند حاجب شیرازی