میرزا حبیب خراسانی
غزل ها
شمارهٔ ۳۵۵: در ده قدح باده که با زخم فراقی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در ده قدح باده که با زخم فراقی مرهم نشود دل مگر از رطل عراقی دیروز مرا وصل تو گر ساقی جان بود امروز چه افتاد که شد هجر تو ساقی می باز نگیری بگه وصل و گه هجر تو باقی و جام و خم و مینای تو باقی از ما نکشی پای که با ما همه لطفی با ما نشوی جفت که از ما همه طاقی با مائی و بیمائی و نزدیکی و دوری چه تلخ و چه شیرین که گوارا ابمذاقی مانند پری گاه نهان در دل شیشه چون شیشه می، گاه عیان بر لب طاقی بی سابقه در محفل هر کس بنهی گام از رحمت و از لطف که بی کرو نفاقی من از تو ننالم، ز دل خویش بنالم تو جوهر دلداری و تو روح وفاقی میرزا حبیب خراسانی