میرزا حبیب خراسانی
غزل ها
شمارهٔ ۲۶۴: بگشای در خانه که نره گدائیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بگشای در خانه که نره گدائیم گر تو نگشائی بشکستن بگشائیم گر میندهیمان بگدائی و بزفتی یکبوسه ز لعل تو بدزدی بربائیم با ما بوفا کوش که ما اهل وفائیم ما را بصفا باش که ما اهل صفائیم روزی قند آخر که سر زلف تو گیریم وقتی شود آخر که لب لعل تو خائیم از لعل تو یکبوسه بمستی بستانیم بر زلف تو یکعقده بشوخی بفزائیم هی بوسه ز لعل تو بگیریم و ببخشیم هی چهره بزلف تو بمالیم و بسائیم ای پادشه کشور تقدیس و تجلی ما گر چه گدائیم هم از شهر شمائیم عمریست که ما بر در این خانه نشستیم یکبار بپرسید که چونیم و چرائیم ایشاهد خلوتگه اسرار بیکبار از پرده برون آی که از پرده درآئیم میرزا حبیب خراسانی