میرزا حبیب خراسانی
غزل ها
شمارهٔ ۱۹۶: گوهر خود را هویدا کن کمال اینست و بس
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گوهر خود را هویدا کن کمال این است و بس خویش را در خویش پیدا کن کمال این است و بس سنگ دل را سرمه کن در آسیای رنج و درد دیده را زین سرمه بینا کن کمال این است و بس هم نشینی با خدا خواهی اگر در عرش رب در درون اهل دل جا کن کمال این است و بس هر دو عالم را بنامت یک معما کرده اند ای پسر حل معما کن کمال این است و بس دل چو سنگ خاره شد ای پور عمران با عصا چشمه ها زین سنگ خارا کن کمال این است و بس پند من بشنو بجز با نفس شوم بد سرشت با همه عالم مدارا کن کمال این است و بس ای معلم زاده از آدم اگر داری نژاد چون پدر تعلیم اسما کن کمال این است و بس چند میگوئی سخن از درد و رنج دیگران خویش را اول مداوا کن کمال این است و بس سوی قاف نیستی پرواز کن بی پر و بال بی محابا صید عتقا کن کمال این است و بس چون بدست خویشتن بستی تو پای خویشتن هم بدست خویشتن واکن کمال این است و بس کوری چشم عدو را روی در روی حبیب خاک ره بر فرق اعدا کن کمال این است و بس میرزا حبیب خراسانی