بلند اقبال
غزل ها
شمارهٔ ۴۷: رخت چو مهر درخشان ز بسکه پر نور است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رخت چو مهر درخشان ز بسکه پر نور است اگر غلط نکنم مادر تواز حور است قسم به موی تو یعنی به سوره واللیل که وصف روی تو والشمس وآیه نور است لبت چوحب نبات است بسکه شیرین است ولی ز بس نمکین زو دلم پر از شوراست دگر به مشک و به کافورم احتیاجی نیست که طره تو چومشک و رخت چو کافور است کسی که روی تورا دید ودل نداد به تو گمان نکن که بود ور بود یقین کور است نباشدش به دهن انگبین چنین حقا چو مژه تو گرفتم که نیش زنبور است به چین وحلقه ی زلفت دل بلند اقبال اسیر همچو به چنگال باز عصفوراست بلند اقبال