کوهی
غزل ها
شمارهٔ ۲۱۱: برآمد آفتاب روی آن ماه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
برآمد آفتاب روی آن ماه شب تاریک روشن شد سحرگاه بزلف و روی خود آن مه شب و روز نه تنها عشق بازد گاه و بیگاه شبی در بزم بودم پیش ترسا بت و زنار می گفتند الله نظر کردم بتا قولی و فعلی همی گفتند از دلهای آگاه چو شیر روح شد در بیشه وصل خلاصی یافتم از نفس روباه بدان کوهی که کفر و دین واسلام بهم رستند همچون دانه وکاه کوهی