کوهی
غزل ها
شمارهٔ ۱۸۷: گر چه چون پروانه از شمع وصالت سوختم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر چه چون پروانه از شمع وصالت سوختم شمع هم میسوزد از آه دل آتش فشان ما ز لعل یار دندان طمع برکنده ایم چون بکام دل نمی یابیم بوسی از گران باسگان کوی او میباش شبها تا بروز کوهیا می مال روی زرد خود بر آستان کوهی