کوهی
غزل ها
شمارهٔ ۱۷۷: روح اگر از چاه تن افتاد بر اوج فلک
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روح اگر از چاه تن افتاد بر اوج فلک رحم کرد ایزد بر او گفتند الله و معک هیچ نقصان نیست یوسف را ز چه دانسته ایم سالمش آرد برون چون یونس از بطن سمک هم برنگ خود برآرد صبغت الله عاقبت شد نمک هر چیز می افتد بدریای نمک جز وجود حق عدم باشد یقین دانسته ام در تعین عارفان هرگز نباشد هیچ شک همچو زر بگداز ز آتش زانکه در بازار عشق کوهیا صراف دارد در نظر سنگ محک کوهی