سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۴۷۷: مجلس افروزیی رخساره نیکویت کو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مجلس افروزیی رخساره نیکویت کو کاکل افشانی آن قامت دلجویت کو طایر ناوک مژگان تو پر ریخته شد قادر انداز کمانداریی ابرویت کو لیلی حسن تو چادر شب خط پوشیده اضطراب دل مجنون سر کویت کو دو جهان بود شهید نگه جادویت فتنه نرگس مردمکش جادویت کو آنکه از هیچ سبب رام نمی شد به کسی ناشده رام کس آن تندی آهویت کو آب می کرد به نظاره دل مردم را پادشاهانه نظر کردن آهویت کو حرف پهلوزده می گفت همه عمر به ما آنکه چون بند قبا بود به پهلویت کو می کشیدی به یک انداز کمان همه کس قامتت گشت کمان قوت بازویت کو خوی بیگانه وشی پیش گرفتی ورنه سیدا از دل و جان بود دعاگویت کو سیدای نَسَفی