سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۴۶۷: اگر یک دم شود خالی ز موج می سبوی من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر یک دم شود خالی ز موج می سبوی من نفس چون حلقه های دام پیچد بر گلوی من هوای کوچه گردی نیست فرزند مرا بر سر نمی آید به بیرون از حریم غنچه بوی من مرا یک ره نمی آید به بر سرو روان او ثمر هرگز نمی بندد نهال آرزوی من دهد با تشنگان آب خدایی ساغر خشکم شوند آسوده خلق از سایه نخل کدوی من ز خود رم خورده در دام فریب کس نمی افتد مشو ای گردباد آشفته بهر جستجوی من گل رعنا برد رشک خزان و نوبهارم را نمی سازد ز یکدیگر جدایی رنگ و بوی من ز صحبت دست شستم روی تا در خلوت آوردم طهارت می کنند این قوم با آب وضوی من زبان خامه ام ای سیدا تا شعله افشان شد به خود چون موی آتشدیده می پیچد عدوی من سیدای نَسَفی