سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۳۷۲: صبا آورد دوش از میر عالی نامه یی سویم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
صبا آورد دوش از میر عالی نامه ای سویم که از هر جانبی دوران دری بگشاد بر رویم پی تسلیم جا دارم به سر چون خط پیشانی که هر حرفش کلیدی شد به قفل چین ابرویم معطر ساخت چون عنبر سواد او دماغم را چو گل هر صبحدم وا می کنم او را و می بویم صفای کاغذش از بس که سازد کار صیقل را ز عکس پشت او شد صفحه آئینه زانویم ز لطف او به گردون رفته ام از پله هستی نه بیند بعد از این سنگ کمی چشم ترازویم عجب نبود اگر سازد شکر ریزی نی کلکم که در هند سخن عمریست نعمت پرور اویم ز خوان هیچ کس از بسکه انگشتی نکردم تر خط تسلیم داده آسمان بر دست و بازویم فلک از بزم او ای سیدا تا دورم افگنده نمی دانم چه می سازم نمی دانم چه می گویم سیدای نَسَفی