سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۳۴۲: روز محشر بزم دست سوی افسر خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روز محشر بزم دست سوی افسر خویش بید مجنونم و خود سایه کنم بر سر خویش صدف من نگشادست دهن پیش سحاب خاک مالیده حبابم به لب ساغر خویش ناله دور است ز زنجیر در گوشه نشین نیستم منفعل از حلقه گوش کر خویش غنچه خسپیست مرا کار چو مرغان قفس خواب آسایش من هست به زیر پر خویش زاد راه سفر ملک عدم ایثار است در چمن دوخته گل چشم به مشت زر خویش سر خود در قدم دشمن خود بگذارم می زنم بوسه کف پای ملامت گر خویش غنچه ام خاطرم از گفت و شنودن جمع است روزگاریست که آسوده ام از دفتر خویش سیدا لعل ز کان آمد و شد صاحب نام بهتر آنست هنرور رود از کشور خویش سیدای نَسَفی