سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۲۹۵: تا مرا بر سر کلاه در آستینم کرده اند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا مرا بر سر کلاه در آستینم کرده اند تاجداران نام خود نقش نگینم کرده اند سایه پرور دانه ای بودم به صحرای عدم چون سپند آورده خاکسترنشینم کرده اند نفس و شیطان بسته ترکش بر کمین ایستاده اند این کمانداران ز هر جانب کمینم کرده اند پیش از این بودند موران جمع گرد خرمنم این زمان محتاج دست خوشه چینم کرده اند روزگاری شد زبان گندمینم داده اند قسمت از خوان فلک قرص جوینم کرده اند بید مجنون نیستم دارم نظر بر پشت پا پرده ها در پیش چشم دوربینم کرده اند سبزه ام چون خار بر سرهای دیوارم مقیم خط و خالم زینت روی زمینم کرده اند عندلیبان چمن از ناله ام گل چیده اند خانه ها روشن ز آه آتشینم کرده اند دست و پای من ز عریانی خجالت می کند دامنم کوتاه تر از آستینم کرده اند غنچه بیرون ز باغم خود به خود وامی شود صندل دردسر از چین جبینم کرده اند بهر روزی نیست همچون هفته آرامی مرا سبعه سیاره روی زمینم کرده اند سید از آن ها که عمری چشم یاری داشتیم سرمه دان ها از دل اندوهگینم کرده اند سیدای نَسَفی