سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۲۷۸: مرغ دلم چو ناله کشیدن هوس کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرغ دلم چو ناله کشیدن هوس کند چون غنچه عندلیب نفس در قفس کند ظالم به جستجوی ضعیفان بود مدام آتش همیشه آرزوی خار و خس کند چون گردباد هستی خود را دهد به باد سرگشته طالعی که بلندی هوس کند شبها به بار قافله زر بانگ می زند روشن چراغ راهزنان را جرس کند مرغ کباب روزیی صاحب تردد است در خانه عنکبوت شکار مگس کند پروانه را سزاست که دوران کند هلاک خود را چرا به شعله کسی همنفس کند انگشت خود به خانه زنبور می نهد هر کس که در جهان شکرستان هوس کند مست حمایتی نگریزد ز محتسب دزد دلیرخانه به چشم عسس کند پیران سالخورده سخن پخته می کنند شاخ نهال میوه خود نیمرس کند بردم به خانه دلبر خود را به زور آه خورشید کی علاج کمند نفس کند دل را مکن اسیر غم و درد سیدا شبها ز را ندیده کسی در قفس کند سیدای نَسَفی