سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۲۷۴: جان ز دنبالش ز جسم ناتوانم می رود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
جان ز دنبالش ز جسم ناتوانم می رود ای طبیبا خیر بادم کن که جانم می رود می نشینم بر سر راهش نمایان چون نشان هر کجا چون تیر آن ابرو کمانم می رود لذت پیکان او از بس که دارم بر جگر پیش پیش ناوک او استخوانم می رود خانهای خویش را ای قمریان آتش زنید از کنار بوستان سرو روانم می رود می کند امروز صبر و عقل و هوش از من وداع بار خود را بسته فردا کاروانم می رود شد یقین کار من بیمار اکنون با خداست از سر بالین طبیب مهربانم می رود خواهم از بهر سلامت رفتنش گویم دعا جوهر گفتار از تیغ زبانم می رود همچو نقش پای خواهم کرد خود را خاکمال سوی گلبن بس که شاخ ارغوانم می رود سیدا روز وداعش چون تصور می کنم اشک ناکامی ز چشم خونفشانم می رود سیدای نَسَفی