سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۲۴۸: داغ را دل در کنار خویشتن می پرورد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
داغ را دل در کنار خویشتن می پرورد دانه ما برق را در پیرهن می پرورد مرده پروانه را فانوس می دارد نگاه کشته آتش عذاران را کفن می پرورد در چمن تا بردن نامش اجازت داده اند غنچه عمری شد زبان را در دهن می پرورد می کشد رخت امت باز در برج هلال در سفر هر کس که همچون ماه تن می پرورد حسن را با عشق مهجور مهر دیگر است خویش را شیرین برای کوهکن می پرورد از هجوم آشیان قمریان یابد شکست باغبان سروی که بیرون از چمن می پرورد می شود در یک سفر چون ماه کنعان نامدار هر که همچون لعل خود را در وطن می پرورد سیدا بر سر نمایان جا نمودم خامه را سر به پایش می نهم هر کس سخن می پرورد سیدای نَسَفی