سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۱۳۰: پیمانه یی که باده ندارد شکستنیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پیمانه یی که باده ندارد شکستنیست دستی که نیست مصدر ایجاد بستنیست زلفی که صرف شانه کند عمر کنده به دامی که صید زنده نگیرد گسستنیست امروز رخت خود بنه ای خضر ره در آب چون عاقبت برهنه ازین جوی جستنیست در گوش غنچه باد سحر آمد و بگفت در هر دلی که بوی وفا نیست خستنیست دیدم تو را به غیر و گرفتی کناره یی یعنی که روز سرد به کنجی نشستنیست در دیده یی که غیر کند خانه کور به چشمی که سرمه دان شود آن چشم بستنیست جستم علاج داغ دل خود ز سیدا گفتا صبور باش که زین درد رستنیست سیدای نَسَفی