سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۵۷: یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا لطف کن افتاده ام از پا عصایی ده مرا مشت گل را داده جان و مرغ عیسی کرده ایی قوت اعضا کرم کن دست و پایی ده مرا بر زبان ناتوانی غنچه باشد ناله ام بلبل گلزار صحبت کن نوایی ده مرا می زند نبضم بر انگشت طبیبان پشت دست با تو روی آورده ام یارب دوایی ده مرا می کنی از تنگنای خاک گلشن ها برون غنچه ام امروز باغ دلگشایی ده مرا سینه را وا کرده برخیزم ز جا مانند گل از نسیم عافیت باد و هوایی ده مرا بی کسم از کعبه مقصود دور افتاده ام جز تو غمخواری ندارم رهنمایی ده مرا بهر طاعت گوشه محراب را منزل کنم بی ریا توفیق کنم پشت دوتایی ده مرا آرزو دارم که ایثارت کنم چون سیدا یا کریم الاکرمین دست رسایی ده مرا سیدای نَسَفی