ملا احمد نراقی
مثنوی طاقدیس
بخش ۱۹۹ - بندگی خدا سبب زندگی حقیقی است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از عنایت گرچه آدم یافت جان لیک جانی بس ضعیف و ناتوان برتر از حیوان او را پایه شد کی ولیکن با ملک همسایه شد زنده شد لیکن حیوتی بی ثبات خواهیش گو زندگی خواهی ممات لیک شد او مستعد زندگی جوید او را از کجا از بندگی پیش از این بود از عنایت کار او بود دست فیض حق معمار او بعد از این افتاد کارش با عمل بندگی ربنا عزوجل زنده گردد زین سپس از بندگی بندگی کن تا بیابی زندگی زندگی هست آب حیوان ای عمو زان بنوش و جسم و جان را هم بشو بنده او شو که جاویدان شوی شو گدای او که تا سلطان شوی پیر اگر باشی جوانت می کند در گدایی ارسلانت می کند خدمت او زشت را زیبا کند ذره را خورشید جان افزا کند شب به یاد او به بستر نه قدم تا شود بستر گلستان ارم این سخن بگذار کامد خصم مرد تا حضور قاضی دانای فرد خصم آمد قاضیا بنگر چرا گوش من دندان گرفت آن بی حیا ملا احمد نراقی