فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۴۴۰: آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره عاجز شد از دل دوست یارب دگر چه چاره بیداریم چه دانی، ای خفته ای که شبها ننشسته ای به حسرت، نشمرده ای ستاره جانان اگر نشیند یک بار در کنارم یک باره می توانم کردن ز جان کناره گفتم به شحنه نالم از چشم او ولیکن پروا ز کس ندارد مست شراب خواره ای تاب داده گیسو حالی است بر دل من از تاب بی حسابت وز پیچ بی شماره آشفتگان عشقت گیرم که جمع گردند جمع از کجا توان کرد دلهای پاره پاره ای شه سوار چالاک احوال ما چه دانی کز حالت پیاده غافل بود سواره با این سپاه مژگان از خانه گر درآیی تسخیر می توان کرد شهری به یک اشاره از لعل و چشمت آخر دیدی که شد فروغی ممنون به یک تبسم، قانع به یک نظاره فروغی بسطامی