فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۷۵: تا با کمان ابرو بنشست در کمینم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا با کمان ابرو بنشست در کمینم در خون خویش بنشاند از تیر دلنشینم هم طره اش بهم زد طومار صبر و تابم هم غمزه اش ز جا کند بنیاد عقل و دینم گاهی به دل کند جا، گاهی به دیده ما را یک جا نمی نشیند شاه حشم نشینم هر گوشه اهل رازی دارد بدو نیازی در راه عشق بازی تنها نه من چنینم تو خرمن جمالی، من خوشه چین مسکین تو خواجه بزرگی، من بنده کمینم تو پادشاه حسنی، من دادخواه عشقم تو فتنهٔ زمانی، من شورش زمینم خاری که از تو آید بهتر ز تو ستانم بویی که از تو باشد خوش تر ز یاسمینم دست از تو بر ندارم گر می کشی به دارم مهر از تو برنگیرم گر می کشی به کینم روزی اگر ببینم خود را بر آستانت دیگر کسی نبیند جان را در آستینم آن دم که بر لب آید جانم ز زهر هجران از لعل نوشخندت مشتاق انگبینم بر آسمان خوبی دارم مهی فروغی کز سجده زمینش مهری است بر جبینم فروغی بسطامی