فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۶۹: دامن خمیه سفر از در دوست میکنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دامن خمیه سفر از در دوست می کنم خون جگر بدیده ام پارهٔ دل به دامنم هیچ کس از معاشران هم سفرم نمی شود ترسم از این مسافرت جان به در آید از تنم هر قدمی که می روم پای به سنگ می خورد هر نفسی که می کشم شعله به دشت می زنم غیر الم در این قدم هیچ نشد مشخصم غیر خطر در این سفر هیچ نشد معینم روز وداع من کسی تنگ دلی نمی کند بس که به دوستی او با همه شهر دشمنم من که ز آستان او جای دگر نرفته ام رو به کدام در کنم، بار کجا بیفکنم از سر من هوای او هیچ به در نمی رود گر ز در سرای او بخت کشد به گلشنم خوشهٔ اشتیاق من سنگ فراق بشکند عهد که بسته ام به او یک سر موی نشکنم قمری باغ او منم تا بشناسیم ببین داغ جفا به سینه ام، طوق وفا به گردنم مرغ هوا گرفته ام از سر سدره رفته ام تا به کدام شاخه ای باز شود نشیمنم از سر کوی آشنا برده فلک به غربتم همت شه مگر کشد باز به سوی مسکنم گوهر تاج خسروی، ناصردین شه قوی آن که ز خاک مقدمش صاحب چشم روشنم در همه جا فروغیا رفت فروغ شعر من چشم و چراغ شاعران در همه مجلسی منم فروغی بسطامی