فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۲۵۷: همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود آه از این راه که باریک تر از موی تو بود رهرو عشق از این مرحله آگاهی داشت که ره قافلهٔ دیر و حرم سوی تو بود گر نهادیم قدم بر سر شاهان شاید که سر همت ما بر سر زانوی تو بود پیش از آن دم که شود آدم خاکی ایجاد بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود پنجهٔ چرخ ز سر پنجهٔ من عاجز شد که توانایی ام از قوت بازوی تو بود زان شکستم به هم آیینهٔ خودبینی را که نگاهم همه در آینهٔ روی تو بود پیر پیمانه کشان شاهد من بود مدام که همه مستیم از نرگس جادوی تو بود تا مرا عشق تو انداخت ز پا دانستم که قیامت مثل از قامت دل جوی تو بود ماه نو کاسته از گوشهٔ گردون سر زد که خجالت زدهٔ گوشهٔ ابروی تو بود نفس خرم جبریل و دم باد مسیح همه از معجزهٔ لعل سخنگوی تو بود مهربانی کسی از دور فلک هیچ ندید زان که هم صورت و هم سیرت و هم خوی تو بود هیچ کس آب ز سرچشمهٔ مقصود نخورد مگر آن تشنه که جایش به لب جوی تو بود دوش با ماه فروزنده فروغی می گفت کافتاب آیتی از طلعت نیکوی تو بود فروغی بسطامی