فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۵۶: عمری که صرف عشق نگردد بطالت است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عمری که صرف عشق نگردد بطالت است راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است من مجرم محبت و دوزخ فراق یار واه درون به صدق مقالم دلالت است گیرم به خون دیده نویسم رساله را کس را در آن حریم چه حد رسالت است در عمر خود به هیچ قناعت نموده ام تا روزیم به تنگ دهانش حوالت است کام ار به استمالت ازو می توان گرفت هر ناله ام علامت صد استمالت است گر سر نهم به پای تو عین سعادت است ور جان کنم فدای تو جای خجالت است آمد بهار و خاطر من شد ملول تر زیرا که باغ بی تو محل ملالت است گفتم که با تو صورت حالی بیان کنم دردا که حال عشق برون از مقالت است برخیز تا به پای شود روز رستخیز وآنگه ببین شهید غمت در چه حالت است کی می کند قبول فروغی به بندگی فرماندهی که صاحب چندین جلالت است فروغی بسطامی