فضولی بغدادی
غزل ها
شمارهٔ ۱۹۱: گر فلک با تیغ کین بر سینه ام چاک افکند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر فلک با تیغ کین بر سینه ام چاک افکند دل ز چاک سینه ام آتش بر افلاک افکند خاک را بر سر توان برداشت از راه شرف هر کجا آن سرو قامت سایه بر خاک افکند پاک کن دل را ز آلایش که سوز عشق را هست این عادت که پرتو بر دل پاک افکند در دل و جان شوق لعلت را نهفتم آن منم کاتشی را تا کند پنهان بخاشاک افکند از کمال ضعف من نبود عجب گر هستیم اختلافی در میان اهل ادراک افکند چون دهد ناصح مرا از گریه تسکین در غمت خاک راهت را مگر در چشم نمناک افکند چون نگه دارد فضولی شیشه دل را درست زین همه سنگی که آن بدخوی بی باک افکند فضولی بغدادی