صفای اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۸۹: رفت در کسوت درویش که ما نشناسیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رفت در کسوت درویش که ما نشناسیم ما نه آنیم که شه را ز گدا نشناسیم میشناسیم ز پا تا سر ما جلوه اوست مگر آندم که سر خویش ز پا نشناسیم درد اثبات گدایان ترا نفی دواست چه توان کرد که از درد دوا نشناسیم خاک در خانه ز سلطان سرا با خبرست کم ز خاکیم که سلطان سرا نشناسیم ماهی و مرغ ز محبوب خدا باخبرند ما چه جنسیم که محبوب خدا نشناسیم طالب دنیی اگر شاه زمین عبد هویست ما فقیران در دوست هوی نشناسیم آتش ار بارد ازان ابر که در برق بلاست بت پرستیم گر از عین رضا نشناسیم ماه ما بر سر سرویست که بالیده ز خاک ما مقیمان زمین خلق سما نشناسیم ما سلیمان هوائیم زمین کی طلبیم که بجز راکب مرکوب هوا نشناسیم حبل سحریست که در دیده نماید چون مار زانکه آن موسی با دست و عصا نشناسیم ما دل از کف شدگان اهل خضوعیم و خشوع جز دل و سینه بی کبر و ریا نشناسیم نبود دار شفا جز در دارنده دل مرض اینست که ما دار شفا نشناسیم دولت و زندگی باقی ما فقر و فناست ما فرو رفته بخود فقر و فنا نشناسیم صورت صفوت سرست بمرآت صفا همه آلوده زنگیم صفا نشناسیم صفای اصفهانی