صفای اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۳: بنشین بپس زانو در مصطبه جانها
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بنشین به پس زانو در مصطبه جان ها تا چند همی گردی بر گرد بیابان ها بگذار سر ای سالک بر پای گدای دل تا تاج نهند از سر در پای تو سلطان ها در مزرعه دنیی حاصل نتوان بردن در مزرعه گر بارد از چشم تو باران ها با کوه اگر گویم این راز ز هم ریزد گویی دل سنگینت زد پتک به سندان ها بشکافت به طنازی بشکست به طراری تیرش همه جوشن ها، زلفش همه پیمان ها آن ماه همی تابد، آن سرو همی روید در زاویه دل ها از باغچه جان ها از چرخ چرا جویی کز تست پریشان تر سرّی که بود پنهان در سینه انسان ها شاهی که بود درویش سلطان دلست ار نه بر تخت همی ماند بر صورت ایوان ها شاهنشه فقرستی شایسته سلطانی مردست که خواهد برد این گوی ز میدان ها سلطان که بود آدم از دیو نپرهیزد شمشیر یداللهی برد سر شیطان ها با دوست نیندیشم در این دی و این بهمن آن طرفه بهار خوش با آن گل و ریحان ها ابروی نگار من ابطال کشد در خون زین طرفه کمان آمد بر سینه چه پیکان ها این سر نتوان گفتن جز بر سر دار ای دل اسرار صفا یکسر ثبتست به دیوان ها صفای اصفهانی