سحاب اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۲۶۹: دل شد از دست و به راه طلبش آنچه دویدم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دل شد از دست و به راه طلبش آنچه دویدم غیر ناکامی و رنج و غم و اندوه ندیدم رشته ی مهر و وفا را چو گسست آن بت زیبا نبود جای ملامت که دل از عمر بریدم هر چه آن دوست بسوزاندم از آتش هجران هیچگه در ره وصلش نشود قطع امیدم بر در میکده از راه خلوص آمدم اکنون به امیدی که دهد پیر خرابات نبیدم سالها در ره مقصود زدم گام ولیکن لحظه ی ئی نو گلی از گلشن آمال نچیدم من (سحابم) که نشستم به امیدی که بناگه پیکی از جانب دلبر دهد از وصل نویدم سحاب اصفهانی