ای کمین گاه فلک ابروی تو

آبروی آفتاب از روی تو

جای جانها گوشه شب پوش تو

دام دلها حلقه گیسوی تو

رنگکی دارد بهشت آباد و باغ

بر نتابد با دو آب و بوی تو

چون برابر گونه ئی باشد بجهد

ملک هر دو عالم و یک موی تو

سوی خود میخوانیم یک باره بگوی

تا کدامین سوست آخر سوی تو

کس نداند تا چه ترکی میرود

با جهان از طره ی هندوی تو

کرد خلقی را چوغنچه چشم بند

یک فسون از نرگس جادوی تو

ز آتش دل پیه چشمم آب گشت

چربشم این است در پهلوی تو

بر سر کوی غمت برپا اثیر

های و هوئی میزند بر بوی تو

کم نگردد رونق حسن تو هیچ

کز سفر آید سگی در کوی تو

نیستم نومید کآخر عدل شاه

بر کشد کوش دل بدخوی تو

*****