ای بداده ماه را نور از رخ گلفام فام

روی تو چون روز روشن زلف خون آشام شام

بوی داده مشگ را زان زلف مشگین عاریت

رنگ داده لاله را زان عارض گلفام فام

قدهای چون الف را کرده چون دال از غمت

چون کنی بهر بلا و شورش اسلام لام

دل چو مرغ نیم بسمل زان شد اندر عشق تو

کز لب چون پسته کردی دانه و بادام دام

گرچه دشنامم دهی دارم سپاس از بهر آنک

در میان عاشقان گیرم از آن دشنام نام

چند ازین جور و جفا بر بنده غمخوار خاص

رحم کن بر من چو ایزد گرددت انعام عام

آخر از عدل یمین الدین حذر ای شوخ چشم

آنکه گردون با شکوهش دون شده بهرام رام

*****