چوبشنید شیروی بگریست سخت

دلش گشت ترسان ازان تاج وتخت

چوازپیش برخاستند آن گروه

که او راهمی‌داشتندی ستوه

به گفتار زشت و به خون پدر

جوان را همی‌سوختندی جگر

فرود آمد از تخت شاهی قباد

دودست گرامی به سر برنهاد

ز مژگان همی بر برش خون چکید

چو آگاهی او به دشمن رسید

چوبرزد سرازتیره کوه آفتاب

بد اندیش را سر بر آمد ز خواب

برفتند یکسر سوی بارگاه

چو بشنید بنشست برگاه شاه

برفتند گردنکشان پیش او

ز گردان بیگانه و خویش او

نشستند با روی کرده دژم

زبانش نجنبید بر بیش و کم

بدانست کایشان بدانسان دژم

نشسته چرایند بادرد وغم

بدیشان چنین گفت کان شهریار

کجا باشد از پشت پروردگار

که غمگین نباشد به درد پدر

نخوانمش جز بد تن و بد گهر

نباید که دارد بدو کس امید

که او پوده‌تر باشد از پوده بید

چنین یافت پاسخ زمرد گناه

که هرکس که گوید پرستم دو شاه

تو او رابه دل نا هشیوار خوان

وگر ارجمندی بود خوار خوان

چنین داد شیروی پاسخ که شاه

چوبی گنج باشد نیرزد سپاه

سخن خوب را نیم یک ماه نیز

ز راه درشتی نگوییم چیز

مگر شاد باشیم ز اندرز او

که گنجست سرتاسر این مرز او

چو پاسخ شنیدند برخاستند

سوی خانه‌ها رفتن آراستند

به خوالیگران شاه شیروی گفت

که چیزی ز خسرو نباید نهفت

به پیشش همه خوان زرین نهید

خورشها بر و چرب و شیرین نهید

برنده همی‌برد و خسرو نخورد

ز چیزی که دیدی بخوان گرم و سرد

همه خوردش از دست شیرین بدی

که شیرین بخوردنش غمگین بدی