نوبهاری عروس کردارست

سرو بالا و لاله رخسارست

باغ پر پیکران کشمیرست

راغ پر لعبتان فرخارست

کسوت این ز دیبه روم است

زیور آن ز در شهوارست

حله دست باف نیسان را

بسدش پود و زمردش تارست

بخشش باد را به گلها بر

گردش کردگار پرگارست

چمن و برگ را به ذات و به طبع

نقش دیبا و مهر دینارست

آب تیغ زدوده داشت چرا

چهره خاک پر ز رنگارست

عاشق گل هزاردستان شد

پس چرا شب شکوفه بیدارست

زار بلبل چرا همی نالد

که گل زرد زار و بیمارست

باغ پر کار کرد شد شاید

که بهر خاک طبع پرکارست

چرخ چون دستبرد بنماید

زینت بوستان بیفزاید

تخت گلبن چو افسر کسری

به جواهر همی بیاراید

ابر بر گل گلابها ریزد

باد بر مل عبیرها ساید

بی فسان ابر تیره صیقل وار

زنگ تیغ درخش بزداید

طبع بی داس هر زمان گویی

سرو آزاد را بپیراید

آهوی مشک نافه گشت نسیم

که ز جستن همی نیاساید

گرد طبعش نگشت عشق چرا

روی لاله به خون بینداید

تا نبندد نقاب بچه بحر

مادر گل نقاب نگشاید

از مه و مهر بارور شد باغ

زهره و مشتری از آن زاید

هر چه جاییست بزم را زیبد

هر چه جامیست باده را شاید

بوستان با سپهر همتا شد

که پر ز شعری و ثریا شد

کوه چون تکیه گاه خسرو گشت

دشت چون بزمگاه دارا شد

باد رنگ ابر نقشبندی کرد

خاک بر هفت رنگ دیبا شد

هر دو شاخی صلیب وار و درخت

از شکوفه به شکل جوزا شد

تا هوا در بخار پنهان گشت

راز پنهان سبزه پیدا شد

شاد شد سرو و مورد پنداری

پهلوی سرو مورد بالا شد

آمد از بید در لغز ناژو

بلبل از سرو در معما شد

اشک چشم سبل گرفته ابر

تا روان گشت سوی صحرا شد

زلفهای بنفشه پیچان گشت

چشم های شکوفه بینا شد

چشم بد دور باد ازین عالم

که به دیدار سخت زیبا شد

پرده گل همه صبا بدرید

کرد چهره به شرم شرم پدید

ابر پوشید روی ماه وز برق

رایت روی ماه بدرخشید

با صیادوار دست گشاد

ابرآذار دام حلقه کشید

کرد بدرود باغ و راغ ضرور

کاندرو پای بند خویش ندید

قصر و کاخ رشید خاصه نگر

که ز بس کبر بر جهان خندید

تا که بنیاد او به ماهی رفت

سرو بالای او به ماه رسید

طبع پر گرد و مشک بید همه

راست چون عنکبوت پرده تنید

باغش از خرمی بهشتی شد

کوثرش جانفزای جام نبید

صورتش را روان به حرص بخواست

صحبتش را خرد به جان بخرید

خواست گردون شکوفهاش به چشم

دیده هایش همه از آن بکفید

طرفه حالا که بوستان دارد

عمر پیر و تن جوان دارد

پاسبان کرد باغ قمری را

که بسی گنج شایگان دارد

از خوی ابر گل صدف کردار

در ناسفته در دهان دارد

چشم ساغر به باده می افروز

که صبا جسم و شاخ جان دارد

بی قرارست ابر و شاید از آنک

باره تند زیر ران دارد

در سخاوت همی بیاساید

خوی خاص خدایگان دارد

عمده مملکت رشید که ملک

مدح او بر سر زبان دارد

نامداری که آفتاب نهاد

همتش سر بر آسمان دارد

پس ازو آرد آنکه چرخ آرد

کم ازو دارد آنچه کان دارد

وصف او را بنان قلم گیرد

شکر او را زبان بیان دارد

ای به تو سرفراخته شاهی

مشتری رای و آسمان جاهی

کوه در حلم و ابر در جودی

شیر در رزم و ماه بر گاهی

تا تو چون چرخ بر زمین گشتی

مملکت بازیافت برناهی

تا هژبری کند سیاست تو

ننماید زمانه روباهی

هر درازی که از درازان داشت

یافت از نعمت تو کوتاهی

تا جهان شاد شد به دولت تو

کس ندارد ز انده آگاهی

تا کند خاطر تو راهبری

کی بترسد خرد ز گمراهی

موج زد کفت و نماند همی

مکرمت چون به خشک در ماهی

کند از بهر عمر تو عالم

هر شبی دعوی سحرگاهی

بینی از چرخ هر چه می جویی

یابی از دهر هر چه می خواهی