دی کسی گفت که سعدی گهر اندوز سخن

قطعه ای گفته ، که اندیشه بدان مینازد

گفتم این گوش بدان نغمه سزد گفت آری

اینک از پرده عنان سوی تو میاندازد

سخن از عشق حرام است برآن بیهده گو

که چوده بیت غرل گفت مدیح آغازد

حبذا همت سعدی و غزل گفتن او

که ز معشوق بممدوح نمیپردازد

گفتم این خود همه عیب است که درراه هنر

هرکه این لاف زند اسب دوی میتازد

لوحش اله ز یک اندیشی عرفی کورا

آنکه ممدوح بود، عشق بدو میبازد