روزی که پا به علم پر غم گذاشتیم

امید بر ذخیره در هم گماشتیم

آخر هر آنچه گشت فراهم گذاشتیم

رفتیم و هر چه بود به عالم گذاشتیم

*****

هرگز نداشتیم ز رفتن به خود گمان

بردیم رنجها ز پی گنج شایگان

و آنگه تمام را بنهادیم رایگان

قطع نظر ز حاصل ده روزه جهان

*****

شد صرف در هوا و هوس روزگار ما

غافل ز پیک مرگ که می‌آید از قفا

ناگه برید دست ز دامان مدعا

چرخ زمانه چون نکند با کسی وفا

*****

کشتیم هر چه تخم در این دشت هولناک

آخر ثمر نداشت به جز میوه هلاک

رفتیم با دلی ز غم دهر چاک چاک

در غم سفید کرده کشیدیم زیر خاک

*****

نشگفت خاطر از هوس بوستان و باغ

ما را ز کیف جام جهان تر نشد دماغ

گفتی که با دبود اجل و عمر ما چراغ

ما مرد دل شکسته و چندین هزار داغ

*****

اندام ما ندیده به خود برگ خرمی

نشنیده زخم سینه و در بوی مرهمی

(صامت) چون این بود ثمر عمر آدمی

بردیم چون فغان از این انجمن غمی

*****