شاهنشهی که بحر سخا راست گوهرا

مهر افسری که عرش خدا راست زیورا

حق را ولی و دخت نبی راست همسرا

بعد از نبی به خلق اوست رهبرا

*****

بالانشین بارگه کبریا علی ست

مقصد ز آفرینش ارض و سما علی ست

دریای علم و معدن جود و سخا علی ست

مولای اتقیا و شه اولیا علی ست

*****

آن سروری که صهر نبی مکرم است

هم جانشین او و هم او را پسر عم است

فرزند آدم است ولی به ز آدم است

این نکته بر تمامی عالم مسلم است

*****

در روز رزم گر بنشیند به پشت زین

از هیبتش به هم شکند پشت مشرکین

رنگین کند زخون یلان دامن زمین

دست یداللهش چو درآید ز آستین

*****

گر روز رزم برکشد از قهر، ذوالفقار

با ذوالفقار راکب و مرکب کند چهار

دامان دشت را کند از خون چو لاله زار

از صد هزار خصم نترسد به کارزار

*****

با خصم اگر شود گه پیکار، روبرو

خصمش ره فرار نیابد ز چارسو

تیغش ز قهر، خون خورد از پیکر عدو

سازد روان، ز خون دلیران، به دشت، جو

*****

در کوه و دشت شیر گریزد ز هیبتش

لرزد به خود نهنگ به دریا ز سطوتش

گردکشان فرار کنند از صلابتش

آید ز آستی چو برون دست قدرتش

*****

گر چرخ سر به پیچد از حکم آن جناب

از کهمشان به گردن وی افکند طناب

گاه سواریش ز سر شوق، با شتاب

روح الامین ز سمت یمین، گیردش رکاب

*****

گاه نبرد چون بنشیند به پشت رخش

رخشش ز سم کند سر و مغز هژبر پخش

تیغش تن هژبر دلان را کند دو بخش

بر پشت تیغ او ید قدرت نموده نقش

*****

بربست در گرفتن خیبر، کمر چو تنگ

از ترس، چهر خیبریان گشت زرد زنگ

یازید دست بر در آن قلعه بی درنگ

در را ز جای کند چو بود او امیر جنگ

*****

غیر از علی کسی به پیمبر حبیب نیست

بی او دمی رسول خدا را شکیب نیست

خیبر گرفتنش به جوانی عجیب نیست

در کندش ز قلعهٔ خیبر غریب نیست

*****

شاها! تویی که اهل ولایند چاکرت

سایند سروران جهان، جبهه بر درت

گردن کشان، ملازم سلمان و بوذرت

«ترکی» بود یکی ز غلامان قنبرت

*****

ای سروری که بر همه عالم سرآمدی

داماد و ابن عم و وصی محمدی

بی شبه جانشین بلافصل احمدی

زوج بتولی و در دریای سرمدی

*****

هم شیر کردگاری و، هم میر مؤمنان

هم سایهٔ الهی و، هم آفتاب جان

درگاه توست ملجاء خلق جهانیان

خوشتر ز جنت است تو را خاک آستان

*****

دست من است و دامنت ای شیر کردگار!

مولا! مرا یکی ز غلامان خود شمار

تا در جهان کنم به غلامی ات افتخار

این آرزوی من است که در حال احتضار

*****

شاها! اگر چه شیوهٔ من شاعری نبود

اشعار خلق در نظرم سحر می نمود

حب تو عقده های دلم را ز هم گشود

منظور من ز شعر چو مداحی تو بود

*****

جایی که کردگار بگوید تو را ثنا

من کیتم که مدح و ثنایت کنم ادا

مهر و محبت تو به قلبم گرفته جا

در دوستی تو بود اشعار من گوا

*****

این دل نشین قصیده که شعرش مخمس است

درویشی و به کسوت شاهی ملبس است

از یمن نام توست که مطبوع هر کس است

یک بیتش ار قبول تو افتد مرا بس است

*****

ای شیر کردگار، تو با این همه جلال

در کربلا نبودی در عرصهٔ قتال

روز دهم ز ماه محرم پس از زوال

شد جسم نازنین حسین تو پایمال

*****

سوزد دلم به حال حسینت که شد شهید

قاتل به کام تشنه سرش را ز تن برید

سر از تنش برید و، تنش را به خون کشید

جسمش بسان طایر بسمل به خون طپید

*****

شاهی که بود دامن صدیقه بسترش

می زد مدام شانه به موی چو عنبرش

صد بار گفت لحمک لحمی پیمبرش

و اینک به خاک بین تن صد چاک و بی سرش

*****

اصحاب و اقربا و جوانانش از جفا

پرپر شدند همچو گل، از تیغ اشقیا

کردند در رکاب شه عشق، جان فدا

یک تن بجا نماند از آن قوم باوفا

*****

از پا فتاد قامت چون سرو اکبرش

آغشته شد به خون رخ و زلف معنبرش

از بس زدند نیزه و خنجر به پیکرش

خاکم به سر، کفن چو زره گشت در برش

*****

تاراج شد اساس شهنشاهی اش تمام

رفتند دل شکسته عیالش به سوی شام

در راه شام دختر زارش سکینه نام

از فرقت برادر و عم و پدر مدام

*****

خاموش «ترکیا» که از این نظم سوزناک

ترسم ز گریه فاطمه خود را کند هلاک

ختم رسل ز سینه کشد آه دردناک

حیدر کند ز غصه گریبان صبر چاک

*****

خاموش «ترکیا» که از این نظم غم فزا

اجزای آسمان شود از یک دگر جدا

هنگامهٔ قیامت کبری شود بپا

افتد خروش و ولوله در عرش کبریا

*****

خاموش «ترکیا» که از این نظم گریه خیز

اهل عزا شدند به سر، جمله خاک بیز

جن و بشر شدند ز مژگان، سرشک ریز

شد در جهان ز گریه بپا شور رستخیز

*****