ای ابروی نگار نه گر قامت منی

چون قامت من از چه نگونیّ و منحنی

باکس شنیده‌ای که شود قامتش عدو

با من چرا عدویی اگر قامت منی

مانی به شکل نعل و در آن روی آتشین

من عاشقم تو نعل در آتش چه افکنی

می‌خواره بهر توبه کند رو به قبله تو

آن توبه‌ای که قبلهٔ میخواره بشکنی

ایدون‌‌ گمانم آنکه کمانی که از کمین

از غمزه هر زمان به دلم تیر می‌زنی

ای لب اگر تو معدن شهدی وکان قند

بر زخم ما چگونه نمک می‌پراکنی

ای زلف اگر نه چهرهٔ جانان من بت است

تاکی مقیم خدمت او چون برهمنی

نشگفت کاتش رخ یار است شعله‌ور

تا تو همی به جنبش چون باد بیزنی

گر خود نه صبد آن مگس خالت آرزوست

بروی چو عنکبوت چرا تار می‌تنی

با آنکه مسکنت دل ما بود روز و شب

چون شد که روز و شب دل ما را تو مسکنی

بالای گنج و سرو کند مار آشیان

ماری به گنج و سرو از آن آشیان کنی

خواهم ترا ز رشتهٔ جان ساختن طناب

تا چون سیاه چادر برچیده دامنی

از خط یار قصد عذارش کنی بلی

عقرب شب سیاه گراید به روشنی

ای صف کشیده مژگان خوابم ربوده‌ای

مانا تو در دو چشمم یک مشت سوزنی

ای ترک خلخ‌ای بت روم ای نگار چین

کامروز در زمانه به خوبی معینی

ز آهن پری به طبع گریزد تو ای پری

چندین چرا به سخت دلی همچو آهنی

اینک به پیش روی تو اشکم رود ز چشم

صبحست‌ و ژاله‌ می‌چکد از ابر بهمنی

تا چاکر خدیو جهانی به جان و دل

چون جان عزیز در بر و چون روح در تنی

*****