کتابخانه دیجیتال

میرزا قاآنی

میرزا قاآنیدیوان اشعار | قاآنیقطعه ها

184

شمارهٔ ۱- در مصیبت سیدالثقلین و فخرالکونین حضرت اباعبدالله ا‌لحسین علیه السلام گوید: بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چسان؟ روز و شب! چرا؟ - از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
شمارهٔ ۲ - در ستایش شاهزادهٔ رضوان و ساده فریدون میرزا طاب ثراه می‌فرماید: ای ترک من ای بهار جان‌افزا - برقع بکش از رخ بهشت ‌آسا
شمارهٔ ۳ - در ستایش امیرالامراء العظام میرزا نبی‌خان رحمه‌لله فرماید: سحرگه ترک فلک تنگ بست خفتان را - ز خیل زنگی خال نمود میدان را
شمارهٔ ۴: ای پسر درکار دنیا تا توانی دل مبند - کز پی هر سود او چندین زیان آید تو را
شمارهٔ ۵: باش تا از ابلهی دستی بدارد پیش شمع - آنکه گوید می‌نسوزد شمع جز پروانه را
شمارهٔ ۶: چون به عشق مجاز نیست نیاز - به دوگیتی هواپرستان را
شمارهٔ ۷: حکایتیست مرا از که از کسی که بود او - چه کار داری برگو بکن سوال بفرما
شمارهٔ ۸: حل معمای حکمتش نتواند - آنکه کند حل صدهزار معمّا
شمارهٔ ۹: در سخن گفتن چو ماه و آفتاب - رهنمای خلق هر صبح و مسا
شمارهٔ ۱۰: در شب تاریک شمع ما بود پروانه‌سوز - لیک چون شد روز سوزد پا و سر بیگانه را
شمارهٔ ۱۱: گر بداند لذت جان باختن در راه عشق - هیچ عاقل زنده نگذارد به عالم خویش را
شمارهٔ ۱۲: مانند‌گربه‌ای که خورد بچگان خویش - خوردند دایگان بچهٔ شیرخوار را
شمارهٔ ۱۳: بسکه سرگرم حجت خویشند - غافلند از خدا اولوالالباب
شمارهٔ ۱۴: مردکز عیب خویش بیخبرست - هنر دیگران شمارد عیب
شمارهٔ ۱۵: استرم را اگر فرستادی - نکنم جز به مردمی یادت
شمارهٔ ۱۶: مر آن خدای که پیمانه را نگهدارد - به زی‌ر خاک چو پیمان اهل عشق درست
شمارهٔ ۱۷: ای که از عشق و عقل می‌لافی - هست نیمی دروع و نیمی راست
شمارهٔ ۱۸: کلام عاقل و جاهل به گوش یکدیگر - چو نیک بنگری از روی تجربت بادست
شمارهٔ ۱۹: چو زنی در دام شهوت شد اسیر - خر به چشمش به ز طاوس‌ نرست
شمارهٔ ۲۰: عاقل از دیدار معنی غافلست - زانکه هر حجت که گوید آفلست
شمارهٔ ۲۱: ظلم ظالم ذخیره‌ایست نکو - که در آخر نصیب مظلومست
شمارهٔ ۲۲: درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت - عجب مدار که چون حال من پریشانست
شمارهٔ ۲۳: خازن میر معظم راوی اشعار من - آنکه می گوید بلا مفتون بالای منست
شمارهٔ ۲۴: رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام - پیشکار وبا و طاعون است
شمارهٔ ۲۵: منافق آنچنان داند ز تلبیس - که افعال بدش با خلق نیکوست
شمارهٔ ۲۶: نفس امارهٔ تو دشمن تست - چون شود کشته دوست گردد دوست
شمارهٔ ۲۷: امید عیش مدار از جهان بوقلمون - که هر دمش چو مخنث طبیعتان رنگیست
شمارهٔ ۲۸: ز عهد مهد تا پایان پیری - ترا هر آنی ای فرزند حالیست
شمارهٔ ۲۹: ای دل از جویی که جز احمد کسش‌ میراب نیست - چون شوی سیراب چون میراب خود سیراب نیست
شمارهٔ ۳۰: زینگونه که امروز کند خواجه تغافل - گویی خبرش نیست ز فردای قیامت
شمارهٔ ۳۱: ای کعبه به ما از ما نزدیکتری امّا - در چشم شترداران دورست بیابانت
شمارهٔ ۳۲: ذکر خیری که پیش ازین بودت - از تو و رفتگان ملعونت
شمارهٔ ۳۳: چو از نعمت حق شود بنده غافل - خداوند بر وی بلایی فرستد
شمارهٔ ۳۴: آه مظلوم تیر دلدوزیست - که ز شست قضا رهاگردد
شمارهٔ ۳۵: ای وزیری که به دهر آنچه بود دلخواهت - همه از فضل خداوند میسر گردد
شمارهٔ ۳۶: بخیل چون زر قلبست و پند چون آتش - نه زرّ قلب ز آتش سیاه‌ترگردد
شمارهٔ ۳۷: نفس کافر زنی است زانیّه - که به بیگانه رام می گردد
شمارهٔ ۳۸: آنکه تیز از لطیفه نشناسد - چه خبر از اصول دین دارد
شمارهٔ ۳۹: مست کز بول خود وضو گیرد - از چه آن را طهارت انگارد
شمارهٔ ۴۰: بیا به خویش به گوهر نصیحتی داری - چو خویشتن نپذیری مگوکه نپذیرد
شمارهٔ ۴۱: ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق - چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و‌رزد
شمارهٔ ۴۲: کار خود را به کردگار گذار - تا ترا مصلحت بیاموزد
شمارهٔ ۴۳: ای پسر نیست حرص را پایان - زانکه با هر تنی درآویزد
شمارهٔ ۴۴: گر تو جانی دهی به بوسهٔ من - بوسهٔ من هزار جان بخشد
شمارهٔ ۴۵: صحن فلک شد سیاه بسکه ز غبرا - گرد به گردون گردگرد برآمد
شمارهٔ ۴۶: ای خواجه هر خطا که کنی خود به خود کنی - رو شرمی از خدا کن و بر دیگران مبند
شمارهٔ ۴۷: بکن ای نفس هرچه می‌خواهی - لیک با جاهلان مکن پیوند
شمارهٔ ۴۸: بارخدایا ثنای همچو تویی را - همچو تویی هم مگر قیام تواند
شمارهٔ ۴۹: ای دل آن کس که خویش را نشناخت - مر خدا را شناخت نتواند
شمارهٔ ۵۰: آنچنان افتاده شو در راه خلق - کز برون راز درونت بنگرند
شمارهٔ ۵۱: نفس شریر بدرگ غدار خیره را - ازکار بد چو منع نمایی بترکند
شمارهٔ ۵۲: سیهروزی از بخکسی ندیده یل بتر - که خود تعب کشد و غیری انتفاع کند
شمارهٔ ۵۳: خسروا ای ‌آنکه قهرت روز رزم و گاه کین - چرخ را با تیره خاک ره برابر می‌کند
شمارهٔ ۵۴: کنون که دامن مقصود اوفتاد به چنگ - به کام غیر ز کف دادنش محال بود
شمارهٔ ۵۵: چه غم از بینوایی آن کس را - که کَرَم باشد و درم نبود
شمارهٔ ۵۶: معرفت شایسته باشد ورنه در صد عمر نوح - کی به طاعت جاهلی نوح پیمبر می‌شود
شمارهٔ ۵۷ - در ستایش امیرالامراء العظام حسین‌خان نظام‌الدوله حکمران فارس گوید: ای داور آفاق که از فرط سخاوت - بر خوان نوالت دو جهان ماحضر آید
شمارهٔ ۵۸: طلعت مقصود چون ز پرده درآید - خلق جهان را تمام پرده‌ در آید
شمارهٔ ۵۹: ازین حلاوت گفتار بس عجب نبود - که خاک در طرب و آسمان به رقص آید
شمارهٔ ۶۰: آوخ آوخ که مرگ نگذارد - که کس اندر جهان زید جاوید
شمارهٔ ۶۱: به هر کس نعمتی گر زان فرستی - که یکره شکر احسان تو گوید
شمارهٔ ۶۲: چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند - که سالم مانی از دشنام دیگر
شمارهٔ ۶۳: گدای راه‌نشین گر کند تصور شاهی - اثاث پادشهانش شود چگونه میسر
شمارهٔ ۶۴: مفتی شهر ما که آگه نیست - از حلال و حرام پیغمبر
شمارهٔ ۶۵: ای دل ار نور جان طمع داری - یک زمان لب ببند از گفتار
شمارهٔ ۶۶: جور اگر کم بود اگر فزون - زان زیانها رسد در آخر کار
شمارهٔ ۶۷: عاقلان مست حجت خویشند - عارفان مست جلوهٔ دیدار
شمارهٔ ۶۸: لاف طاعت چند در پیری زنی - ای نکرده در جوانی هیچ کار
شمارهٔ ۶۹: محققست که دنیا مثال مرداریست - حرام صرف بر آن کس که هست برخوردار
شمارهٔ ۷۰: مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو - زبان عارف و عامی ببندد از گفتار
شمارهٔ ۷۱: اگر خاموش بینی عارفی را - مزن طعنش که هست آسوده از ذکر
شمارهٔ ۷۲: آدمی راکاو نباشد تجربت - بر چنان آدم شرف دارد ستور
شمارهٔ ۷۳: نفس امارهٔ تو دشمن توست - دشمن خویش را مخواه دلیر
شمارهٔ ۷۴: گفت رندی با یکی در نیمروز - از در اندرز رمزی از رموز
شمارهٔ ۷۵: ای داور زمین و زمان کز شکوه و فر - اندر جهان ندیده نظیرت نظر هنوز
شمارهٔ ۷۶: عارفان را شرم امروزست مانع از گناه - کز خدا غایب نمی بینند خود را یک‌نفس‌
شمارهٔ ۷۷: هرگناهی که خودکند جبری - همه را از خدای داند و بس
شمارهٔ ۷۸: هزاران مکر و فن باشد زنان را - که نتواند یکی را چاره ابلیس
شمارهٔ ۷۹: ابومسیلمه گر دعوی نبوت کرد - جز این چه سود که خوانند خلق کذابش
شمارهٔ ۸۰: مگر خدای منزه نبود ای فرزند - که این زمان تو منزه کنی به تسبیحش
شمارهٔ ۸۱: شهی که پردهٔ امکان اگر براندازد - شناخت می‌نتواند جز ز دادارش
شمارهٔ ۸۲: هرکرا حسن اعتقادی هست - عذر منکر نمی کند خاموش
شمارهٔ ۸۳: هر وقت که خر برآورد بانگ - وز نعرهٔ او بدردت گوش
شمارهٔ ۸۴: وقتی ار رحم آورد جلاد بر بیچاره‌ای - بر دو کس رحم‌ آورد پرورد‌گار از لطف‌ خاص
شمارهٔ ۸۵: ای وزیری که صدر قدر ترا - هست نه خرگه بسیط بساط
شمارهٔ ۸۶: ای برادر گرت خطایی رفت - متمسک مشو به عذر دروغ
شمارهٔ ۸۷: من همان رند و مست و بیباکم - که ندارم ز هر دو عالم باک
شمارهٔ ۸۸: آنکه را شمع هدی نیست به دست - چون شود هادی ارباب سلوک
شمارهٔ ۸۹: مسلمست که‌‌ گنجشک نیست چون شهباز - ولی علاج ندارد ز پر زدن گنجشگ
شمارهٔ ۹۰: ای ستمگر ستم مکن چندان - که به مظلوم کار گردد تنگ
شمارهٔ ۹۱: ز فیض رحمت حق دمبدم فزون گردد - جمال هستی ما را فروغ رونق و رنگ
شمارهٔ ۹۲: مردی که حریص آمد هرگز نشود قانع - از لقمهٔ گوناگون وز جامهٔ رنگارنگ
شمارهٔ ۹۳: چون زبانت نیست با دل آشنا - لاف ایمان محض کفرست و دغل
شمارهٔ ۹۴: چنان بیغوله دشتی آدمی‌کش - که نگذشتی در آن اندیشه از هول
شمارهٔ ۹۵: جهان ز حوصلهٔ آرزو فراخ‌ترست - ولیک بر تو بود تنگ‌تر ز چشم بخیل
شمارهٔ ۹۶: شنیدستم که بوتیمار مرغیست - که‌ هست‌ از عشق آبش در درون غم
شمارهٔ ۹۷: ای داور زمانه که از وصف رای تو - خاطر شدست مطلع خورشید انورم
شمارهٔ ۹۸: هرچه بر من زمانه گیرد تنگ - من ترا تنگتر به بر گیرم
شمارهٔ ۹۹: توان گریخت به جایی ز دشمنان لیکن - چو خود عدوی خودستم چگونه بگریزم
شمارهٔ ۱۰۰: ای که جویی جمال شاهد جان - جان نهانست زیر پردهٔ جسم
شمارهٔ ۱۰۱: درویش قناعت گر و سلطان توانگر - پیوند نیابند به صدکاسه سریشم
شمارهٔ ۱۰۲: کم‌خور ای‌ نادان‌ و بر این گفته کم‌جو اعتراض - زانکه بر این قول گفتار حکیمستم حکم
شمارهٔ ۱۰۳: هزار سال که ضحاک پادشاهی کرد - ازو نماند به جز نام زشت در عالم
شمارهٔ ۱۰۴: دوستی گفت عیب من با غیر - من خود از عیب خود ابا نکنم
شمارهٔ ۱۰۵: قاآنیا زگفتهٔ بیهوده لب ببند - کاین‌قیل‌و‌قال‌محض‌خیالست‌وصرف وهم
شمارهٔ ۱۰۶: پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن - می‌شنیدم که بدین نوع همی راند سخن
شمارهٔ ۱۰۷: گل عزیزست هرکجا روید - خواه در راغ و خواه درگلشن
شمارهٔ ۱۰۸: جنبش مژگان دلیل جنبش جانست - جنبش جان چیست پیک قدرت یزدان
شمارهٔ ۱۰۹: دل و جان مرد عاشق دوست دارد - ولی با این دو مهرش هست چندان
شمارهٔ ۱۱۰: وزیر عصر و مجیر جهان مشیرالملک - دبیر دولت و صدر مهین و بل جهان
شمارهٔ ۱۱۱: ای دزد ز کوی اهل توحید - چیزی نبری به زرق و دستان
شمارهٔ ۱۱۲: یک جهان تسلیم در یک پیرهن - یک فلک توحید در یک طیلسان
شمارهٔ ۱۱۳: بسا مزور و صوفی‌نمای ازرق‌پوش - که اقتباس کند گفتگوی درویشان
شمارهٔ ۱۱۴: ای برادر جامهٔ عوری طلب - کز دریدن وارهی وز دوختن
شمارهٔ ۱۱۵: به سوی بحر خدا بگذر ای نسیم صبا - زمین ببوس و ز روی ادب سلامش کن
شمارهٔ ۱۱۶: ای دل ار عشق یار می‌طلبی - نیستی جوی و ترک هستی کن
شمارهٔ ۱۱۷: دو سال تلخ نشاند شراب را در خم - که عیش دلشده‌ای زود می‌شود شیرین
شمارهٔ ۱۱۸: ای امید ناامیدان ای پناه بیکسان - ناامید و بیکسم دست من و دامان تو
شمارهٔ ۱۱۹: میر زمانه‌ای که نگردد مرا زبان - در کام جز برای ثنا و دعای تو
شمارهٔ ۱۲۰: صاحبا ای که در مدایح تو - گوی سبقت ربودم از اشباه
شمارهٔ ۱۲۱: داورا ای که خاک پای ترا - شاه انجم به دیدگان رفته
شمارهٔ ۱۲۲: درین کتاب پریشان نگر به خاطر جمع - مگو چو کار جهان درهمست و آشفته
شمارهٔ ۱۲۳: گلستانی که هر برگ گلش را - هزاران گلشن خلدست بنده
شمارهٔ ۱۲۴: در کمندی اوفتادستیم صعب - پای تا سر حلقه حلقه چون زره
شمارهٔ ۱۲۵: هر که را نیم جو قناعت هست - از دو عالم ندارد اندیشه
شمارهٔ ۱۲۶: تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت - منم خاک و بس بد مرا ذُلّ پستی
شمارهٔ ۱۲۷: گر نشدی ابر تیره پردهٔ خورشید - یا به شبان آفتاب رخ ننهفتی
شمارهٔ ۱۲۸: اکنون که در رزق گشادست خداوند - انصاف نباشدکه تو بر خویش ببندی
شمارهٔ ۱۲۹: دایماً چون دو دست اهل دعا - هر دو پایش بر آسمان بودی
شمارهٔ ۱۳۰: ای نفس خیره ملک دو عالم از آن تست - لیکن به شرط آنکه تو از خویش بگذری
شمارهٔ ۱۳۱: عاقلا همنشین ساده مشو - که ز گفتار ساده بر نخوری
شمارهٔ ۱۳۲: قاآنیا اگر ادب اینست و بندگی - خاکت به فرق باد که با خاک همسری
شمارهٔ ۱۳۳: گر هزار آستین برافشانی - ندهندت زیاده از روزی
شمارهٔ ۱۳۴: دلاکنون چو نداری به عرش وکرسی راه - کمال همت تو عرش هست یاکرسی
شمارهٔ ۱۳۵: جوانمردی نه این باشدکه چون برق - به شب برکاروان یک‌دم درخشی
شمارهٔ ۱۳۶: نفس با عقل آشنا نشود - زاع را نفرتست از طوطی
شمارهٔ ۱۳۷: چون زبان راز دل نمی‌داند - چیستش چاره غیر دلتنگی
شمارهٔ ۱۳۸: باادب باش ای برادر خاصه با دیوانگان - خود مگوکاورا نباشد بهره از فرزانگی
شمارهٔ ۱۳۹: چون کاسه و کیسه‌‌ گشت هر دو - ار باده و زرّ و سیم خالی
شمارهٔ ۱۴۰: آن راکه گنج معرفت کردگار هست - بی‌اختیار ذکر خدا سرکند همی
شمارهٔ ۱۴۱ - در تاریخ وفات شاهزادهٔ مبرور کامران میرزا طاب‌الله ثراه: داد از سپهر غدّار آه از جهان فانی - کان‌ حاسدیست‌ مکار وین دشمنیست‌ جانی
شمارهٔ ۱۴۲: دلا از خویشتن چون درگذشتی - شوی اندر وجود دوست فانی
شمارهٔ ۱۴۳: یکی به چشم تامل نگر بدین تمثال - که تات مات شود دیدگان ز حیرانی
شمارهٔ ۱۴۴: چو کفر و دین حجاب رهست ای رفیق راه - بگذار هر دو بگذرد ازین مایی و منی
شمارهٔ ۱۴۵: ای آنکه گشاد کار خواهی - در حضرت دوست بستگی جوی
شمارهٔ ۱۴۶: شرح خاموشیت باید از زبان دل شنو - کز زبان هر زبان هر دل ندارد آگهی
شمارهٔ ۱۴۷: ای خواجه به نزد شحنه امروز - از عهدهٔ جرم برنیایی
شمارهٔ ۱۴۸: هر آن دیار که باشد ز اهل دل خالی - بود چو گوشهٔ ویرانه بدترین جایی
شمارهٔ ۱۴۹: یکی را دیدم اندر ری که دایم - همی نالید از درد جدایی
شمارهٔ ۱۵۰: ای دریغا خلق عالم بیشتر طفلند طفل - کز برای خنده می‌خواهند شیرین قصه‌ای

میرزا قاآنی

آمارگیر وبلاگ