شَرَف‌الدین بخاری ( ـ۷۰۰ )
صوفی و شاعر ایرانی. از مردم بخارا بود و در خراسان درس خواند. در علوم دینی، فقه، حدیث، کیمیا، علوم طبیعی و علوم غریبه دست داشت. به دهلی رفت و در آن‌جا نزد مردم محبوبیت بسیار یافت، اما به‌سبب رشک علمای دهلی رهسپار سورناگائون در بنگال شد و در آن‌جا خانقاه و مدرسه‌ای برآورد و شاگردان بسیاری تربیت کرد. از آثار منسوب به اوست: منظومۀ نام حق در آداب و احکام روزه و نماز و وضو (لاهور، ۱۲۸۷ق؛ کلکته، ۱۸۵۱)؛ مقامات در تصوف.