محیط قمی (زاده ۱۲۵۰ ه.ق. در قم- درگذشته ۱۳۱۷ ه.ق. در قم) از شاعران دوران قاجار بود.

میرزا محمد قمی متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس الفصحا» و پدرش از علما و دانشمندان زمان خود به شمار می‌رفت. او تحصیلات خود را در رشته‌ی علوم عقلی و نقلی در قم و اصفهان به پایان رسانید. سپس به تهران آمد و پس از چندی به جانشینی پدر و برادر خویش که زندگی را بدرود گفته بودند، در دستگاه دوستعلی خان معیر الممالک که در شمار وزیران و مقربان حکومت قاجاریه بود به کار تعلیم دوست محمد خان فرزند وی گماشته شد. محیط در دستگاه معیر علاوه بر تعلیم به سخنرانی در انجمن شاعران مشغول شد. سال‌ها بعد آموزگاری دوستعلی خان ثانی اعتصام السلطنه نیز به او واگذار شد. محیط تا پایان عمر در دستگاه معیر الممالک بود و زندگی آسوده‌ای داشت. او در زمان مظفرالدین شاه به امر صدر اعظم، سجع مهری برای پادشاه سرود که مورد پسند شاه واقع شد و پاداش زیادی دریافت کرد و به لقب شمس الفصحاء رسید.

محیط قمی سبک آثارش را به حافظ نزدیک کرده است. او شاعری غزل سراست؛ ولی غزل مجرد در دیوان وی کمتر دیده می‌شود، و می‌توان گفت وی از نخستین شاعرانی است که پاره‌ای از غزل‌های خود را به حسن تخلص یا گریز از تعزل به ثناگویی کشانده و در پایان غزل، گریزی به مدیحه سرایی زده است. اکثر این مدایح، به ثنا وستایش اهل بیت (ع) اختصاص دارد.